Υποχρεωτική πορεία

Η είδηση ότι οι μολότοφ που βρέθηκαν στο Λύκειο Ντιάζ στη διάρκεια της G8 είχαν τοποθετηθεί εκεί από την αστυνομία της Γένοβας, προκειμένου να δικαιολογήσει την εισβολή της στο κτίριο, είναι η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει και οδηγεί τον Μονταλμπάνο να πάρει την απόφαση να δηλώσει την παραίτησή του από το σώμα της αστυνομίας… Η πρωινή βουτιά, που στην αρχή λειτουργεί σαν ευλογία και λύνει το μουδιασμένο από τις κακές σκέψεις κορμί, του επιφυλάσσει μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη μέσα στην ίδια βδομάδα… Το πόδι που ακούμπησε το δικό του μέσα στο νερό είναι πόδι νεκρού… Τα πολιτικά γεγονότα, η τακτική που είχε εφαρμόσει η αστυνομία προκειμένου να καταστείλει τις διαδηλώσεις, η στάση του κράτους απέναντι στους μετανάστες: όλα αυτά σαν να είχαν συνωμοτήσει για να χειροτερέψουν ακόμη περισσότερο την έτσι κι αλλιώς κακή ψυχική του κατάσταση. Ίσως δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις εξελίξεις, ίσως να τον είχαν κιόλας προσπεράσει, όμως η σκέψη ότι το πτώμα του άγνωστου ανθρώπου που επέπλεε στην επιφάνεια της θάλασσας θα έμενε πιθανότατα έτσι, χωρίς ποτέ να βρεθεί και να δικαστεί ο ένοχος, τον αρρώσταινε περισσότερο. Για τον αστυνόμο αυτή η συνάντηση με τον άγνωστο νεκρό ήταν μια πρόκληση, η αιτία που τον έκανε ν’ αναβάλει την παραίτησή του, αλλά συγχρόνως τον οδήγησε στο δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο μιας διπλής έρευνας. Δύο υποθέσεις με «παράλληλη πορεία», δύο γραμμές που, παρότι είναι μοιραίο να συναντηθούν κάπου, αρνούνται πεισματικά να το κάνουν: κάτι αινιγματικό και ανησυχητικό εμποδίζει τα κομμάτια του παζλ να μπουν στη σωστή τους θέση…