ΝΟΜΑΔΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΡΟΜΟΥ

Κι άρχισα και θυμόμουν. Από τότε που τα βρόντηξα και μέχρι να φύγω, απ όλους άκουγα, το ίδιο: Και τώρα τι σκέφτεσαι να κάνεις; . Κι ήταν αυτονόητο ότι μιλούσαν για δουλειά. Για εκείνη τη δουλειά που θα μ έπαιρνε απ το χέρι και θα μ άφηνε όταν το χέρι θα γερνούσε. Εγώ ήθελα ν απαντήσω: Σκέφτομαι να ζήσω . Όμως αυτό δεν απαντούσε την ερώτηση. Νομίζω, κιόλας, ότι από εκεί που έρχομαι δεν υπάρχει ερώτηση γι αυτή την απάντηση . Η ιστορία κάποιου που άφησε την πόλη, την καριέρα και τους αγαπημένους του, για ν αναζητήσει τη ζωή. Η καταγραφή του οδοιπορικού του από τα μονοπάτια των Ιμαλαΐων ως τις μεσαιωνικές πόλεις του Κατμαντού. Από τις εξωτικές παραλίες του ινδικού νότου μέχρι τα ορεινά χωριά του Ταμίλ Νάντου. Στα αγροτοχώρια του Τεράι και στους δρόμους της Καλκούτα. Στις ζούγκλες της Καρνάτακα. Το χρονικό της γνωριμίας ενός homo urbanus με την κουλτούρα του δρόμου και των ταξιδευτών με την πνευματικότητα της Ανατολής με τη νηφάλια παρατήρηση. Η απόπειρα της αποτύπωσης των συναισθημάτων της πρώτης του πορείας δίχως προκαθορισμένο σκοπό. Η καταγραφή της διαδρομής ανάμεσα στο βίωμα του απόλυτου αδιεξόδου και στην αυτοψία του άπειρου των εναλλακτικών. Το χρονικό μιας συνεχώς παρούσας εσωτερικής διεργασίας, μιας περιπέτειας διανοητικών συσχετισμών, που βάζει στο στόχαστρο τον εγωισμό και τελικά αλλάζει τον κόσμο… Τον τρόπο που εκείνος τον κοιτά.