ΜΕΣΑ ΣΕ ΗΛΙΟΥΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Κατάµεστος ανένδοτα τζιτζίκια
και γύρω χρυσογάλανη ερηµιά·
τρελά πετροχελίδονα
θερίζουν ασταµάτητα
τις ξένοιαστες φωνές της γης·
για τους ξυπόλητους κορµούς
λαµπάδιασµα ολότρεµο, βαθύ, ξεθεωµένο —
πηγαίνω τώρα πιο κοντά και μένω.
Προσάναµµα µια λέξη που δε λέγεται —
µα όχι ρέµβη, όχι δίψα, σπίθα, ή μετέωρο·
κάτι απροσµέτρητο υπάρχει
όλβιο, ανεξάντλητο κι ατρόµητο
ή κι οργωµένο απ’ τον ήλιο της καρδιάς,
ηχώ ανεξιχνίαστη, σε κάθε λίκνο χαρισµένη,
και φέρνει διάφανο το θάµβος µέσα µου
σε τούτο τον κατάφωτο πευκώνα
που ξέρω πως δεν έχει τέλος.

Τα ποιήματα της συλλογής του Κώστα Μπουρναζάκη, Μέσα σε ήλιους και φεγγάρια, δημιουργημένα από μια λειτουργική αισθαντικότητα και από την εκλογή της Ομορφιάς ως διαρκούς ορίου, σχηματίζουν έναν ιδιαίτερο χώρο, ανάμεσα στο μυστήριο και τις τελετουργικές διαστάσεις της ζωής, στις μεταμορφωτικές δυνάμεις της φύσης και τις μαρμαρυγές του μεσογειακού φωτός, στον πηγαίο λυρισμό και την απέραντη επικράτεια της ελληνικής γλώσσας.

Ελεύθερα πλάσματα, φωνές του ελληνικού θέρους, στοιχεία του αιώνιου κοσμικού κύκλου, ερωτισμός, αλληλουχίες τρυφερότητας και παρορμήσεων, μυστικά της ύλης, αποκαλυπτικές εικόνες, περιπλανήσεις στα αινίγματα και τις εκλάμψεις του χρόνου, δημιουργούν στη συλλογή αυτή, που μόλις κυκλοφόρησε, μια γοητευτική μυθολογία, ένα πεδίο λαμπερών αισθήσεων, τη δραστική παρουσία της ποίησης ως πυρήνα και σημείου εκκίνησης της πλήρους ζωής.