Μίμης Πλέσσας, Ποιος το ξέρει…

Μίμης Πλέσσας. Ο Δημιουργός που ένωσε όλους τους Έλληνες και δεν τους χώρισε ποτέ. Το έργο του αγαπήθηκε από πέντε γενιές. Προίκα μεγάλη για μένα το να μπορώ να διηγηθώ τα όσα ζήσαμε μαζί, αλλά και ευλογία να τον ακούω να μου διηγείται όσα βίωσε στα παιδικά του χρόνια, στην εφηβεία, στα φοιτητικά του χρόνια στην Ελλάδα και στην Αμερική.
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν «δύο βιβλία σε ένα», με τις αφηγήσεις του συνθέτη να παντρεύονται με τα κοινά μας βιώματα. Ένας σύντροφος-φωτεινός φάρος, ο οποίος επί τρεισήμισι ολόκληρες δεκαετίες που είμαι στο πλευρό του σκορπίζει απλόχερα το λαμπερό του φως σε όλο τον κόσμο, μα και τη σκιά του σε όποιον στέκεται δίπλα του.
Η δική μου επιλογή ήταν και είναι να βρίσκομαι στο σκιερό του μέρος, μα να παίρνω γνώσεις και δύναμη από το φως του. Ανάσα δροσιάς στη σκιά του και ενέργεια από τη φωτεινή του πλευρά. Και δεν υπάρχει ομορφότερο από αυτή την εναλλαγή. Αν του αφιέρωνα ένα από τα δικά του σπουδαία τραγούδια για να τον περιγράψω, θα δανειζόμουν τους στίχους του αγαπημένου μας Λευτέρη Παπαδόπουλου:

Όλα δικά σου, μάτια μου, κι ο πόνος σου δικός μου,
είδαν πολλά τα μάτια μου στις γειτονιές του κόσμου…
Λουκίλα Καρρέρ-Πλέσσα