Η ζωή που μένει

«Ταχυδακτυλουργοί, Αμβρόσιε, αυτό είμαστε μονάχα» του επαναλάμβανε ασταμάτητα.
«Τίποτε περισσότερο από ταχυδακτυλουργοί, που πρέπει να κάνουν τον κόσμο να πιστέψει πως όλα παγώνουν από τη στιγμή που χτυπάει ο θάνατος. Μπούρδες. Η ζωή δε σταματάει με τον θάνατο, το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει».
Η Μανέλ είναι οικιακή βοηθός, ασχολείται µε τους ζωντανούς, ο Αµβρόσιος είναι ταριχευτής, ωραιοποιεί τον θάνατο. Ο γερο-Σαµουήλ, ζωντανός που προετοιµάζει τον θάνατό του, είναι ο άνθρωπος-κλειδί στη γνωριµία τους, µετά από µια σειρά απίστευτων τυχαίων συµβάντων. Mαζί ξεκινούν ένα εξωφρενικό road trip µε νεκροφόρα, σε αναζήτηση µιας αµφίβολης ανατροπής που θα µπορούσε να αποτρέψει τη µοιραία κατάληξη που έχει εξαγγελθεί. Οι παρέες των ηλικιωµένων, τα γηροκοµεία, η αναπόφευκτη κατάρρευση των σωµάτων, ο θάνατος, το νεκροτοµείο… Ο συγγραφέας του Αφηγητή του πρωινού τρένου συνθέτει εδώ, µε υλικό κάποια από τα πιο δύ-σκολα στάδια της ζωής µας, έναν αισιόδοξο και απίστευτα αναζωογονητικό σύγχρονο µύθο, έναν ύµνο στον άνθρωπο, κατ’ εικόνα του ήρωά του, του Αµβρόσιου, του ταριχευτή που αγαπά αληθινά τους ζωντανούς.

«Η ζωή που μένει θα µπορούσε να παροµοιαστεί µε ένα µπαλόνι ευτυχίας και συναισθηµάτων, που µόλις το αγγίξουµε σπάει κι οι συγκινήσεις απελευθερώνονται και µας πληµµυρίζουν». La livresse des mots
«Ένας ακόµη άθλος από τον Ντιντιελοράν. Χωρίς να αποκαλύψω την έκβαση, καταθέτω τον θαυµασµό µου για τον τρόπο που κλιµακώνει την έκπληξη, για τη δύναµη της δραµατουργίας του, για την απίστευτη ενέργεια αυτού του µυθιστορήµατος που είναι ύµνος στη δύναµη της ζωής…» L’ Humanité
«Μας παρασύρει σε ένα γοητευτικό και εξαιρετικά θεραπευτικό ταξίδι ανθρωπισµού». L’ Indépendant