ΠΟΙΟΣ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟΥΣ ΑΣΚΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ

Είναι άραγε οι λέξεις ένας έρωτας δίχως επαφή; Προϋπάρχουν άραγε οι φράσεις των λέξεων ή μήπως τις λέξεις τις αλιεύουμε σε φράσεις διαφόρων εποχών;

Αυτή η αμήχανη ζωή μοιάζει πλέον με κινηματογραφική, απαρτίζεται από παρατεθειμένα στιγμιότυπα, μιμείται το μαχαίρι που βυθίζεται σταδιακά μέσα σε ένα ζουμερό φρούτο. Κάπου εκεί, στον πυρήνα του καρπού, έρχεται η γραφή να μας διδάξει μία εντελώς νέα γεύση, αυτή χωρίς επαφή. Γράφοντας κάνουμε τις λέξεις να υπάρχουν, να βιώνουν την έμπρακτη σχέση τους μέσα στο εσωτερικό μίας φράσης. Άλλοτε συμπλέκονται και πλέουν στις θάλασσες της γραμματικής, άλλοτε πάλι αλληλοαπωθούνται γνωρίζοντας φανταστικά τόξα έκφρασης, νέα όρια γλωσσικής συστολής και διαστολής.

Ανοίγοντας τους “ασκούς του Αιόλου” καταργούμε τη συνθετική ενότητα της γραμματικής και αφήνουμε κάθε λέξη της Γεσθημανής Μπερμπέρη να επιστρέψει στη μοναξιά της. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου οι λέξεις δε διαμελίζονται σε θραύσματα μιας ανεπικοινώνητης σημασίας, αλλά ξαναβιώνουν την ελευθερία τους, το μόνο εφικτό θεμέλιο της γλώσσας. Γίνονται “φωτογραφίες μηδενικής μνήμης” που αποθανατίζουν στο φιλμ τους “πολύχρωμα όνειρα σε ασπρόμαυρο φόντο”, “ζυγίζουν και καληνυχτίζουν” όλα τα ανοιξιάτικα αρώματα της ελληνικής επαρχίας. Η συγγραφέας εκμαιεύει από το νου της τις εικόνες και τις σκηνοθετεί επάνω στο χαρτί, έξω από τον εαυτό της, ανάμεσα σε αληθινά έπιπλα και τοίχους συνθέτοντας ένα υπέροχο κάδρο συναισθημάτων.